Tα ω-3, τα λιπαρά ψάρια και δύο επικίνδυνοι ρυπαντές

Ενώ δεχόμαστε συστάσεις να αυξήσουμε την κατανάλωση λιπαρών ψαριών, από το χώρο της ασφάλειας των τροφίμων, έρχονται άλλα μηνύματα. Το πρόβλημα, που απασχολεί, σήμερα, τις δυτικές, κυρίως, κοινωνίες και τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι η παρουσία ρυπαντών, στα λιπαρά ψάρια, κυρίως υδραργύρου και διοξινών.

Τα ψάρια, που συγκεντρώνουν τις «υποψίες», για πιθανά επίπεδα υδραργύρου, πάνω από τα παραδεκτά όρια, είναι το τόνος, ο ξιφίας και η ιππόγλωσσα.

Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα, με τα λιπαρά ψάρια, έχει σχέση, με τη συγκέντρωση διοξινών-φουρανίων και πολυχλωριωμένων διφαινυλίων. Το πρόβλημα εξελίσσεται, σε «mini» διατροφική κρίση, γιατί ξεκίνησε, με ένα πολύ «επιθετικό δημοσίευμα», βασισμένο, σε μια μελέτη του Πανεπιστημίου της Ινδιάνας, στις H.Π.A.

Το δημοσίευμα αυτό κατέληγε, στο συμπέρασμα, ότι ο καλλιεργημένος σολομός της Σκωτίας είναι πολύ μολυσμένος και δεν πρέπει να τρώγεται, περισσότερες από τρεις φορές, το χρόνο.

Οι Βρετανοί αντέταξαν το επιχείρημα ότι όσον αφορά τα επίπεδα δεν είναι τίποτε το καινούργιο, αλλά η αμερικανική προσέγγιση, για τη θέσπιση ορίων ασφάλειας, είναι διαφορετική και δε λαμβάνει υπόψη της, τους μηχανισμούς, με τους οποίους μια ένωση προκαλεί καρκίνο.

Μια γενική ανησυχία, συνεχίζεται  δεδομένου ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες καλλιεργούμενου σολομού, που διοχετεύεται (κατ' άλλους «πετιέται»), στις ευρωπαϊκές αγορές.